آرزوی شهادت دارم

به گزارش نوید شاهد کرمانشاه؛ شهید امیر ارشادی20 فروردین 1340 در شهرستان گیلانغرب دیده به جهان گشود. پدرش مصطفي و مادرش منیره نام داشــت. تا دوم متوسطه در رشته فني درس خواند. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. پنجم مرداد 1360 در اهواز بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سر، شهید شد. پیکرش را در گلزار شهداي زادگاهش به خاک سپردند.

*وصیت نامه شهید
این متن را برای مادری می نویسم که آغوشش، گرمی و مهربانی را برایم به همراه داشت و من خواب هایم را در آن سینه گرم یادآور می شدم و به زبان نمی آوردم. آه نمی دانی که چقدر در نبودن آغوشت دلتنگم. چقدر دوست دارم که خوابم را این بار برایت تعریف کنم. در این نیمه شب نمی دانم چه بر سرم آمده که دیگر خواب از سرم به در شده و دوست دارم برای کسی درد دل کنم و چه کسی بهتر از مادر که غمخوار همیشگی فرزندانش است.
خواب می دیدم، خواب می دیدم که عطش بیداد می کرد از گرمای صحرایی گرم. خواب دیدم تیغه ی شمشیر، سراب آبی را برای من تجسم می کرد و من تشنه به سوی او می رفتم و هر چه می دویدم نمی رسیدم. هر چه بود دود بود و آتش و صدایی همهمه می کرد و همه رقص سماع گونه ای را فریاد می کشیدند.

*انتظار دیدن آقا امام حسین (ع)
خدایا، این دیگر چه خوابی بود، آیا به راستی مولایم فریاد بی کسی خود را برایم به ارمغان داشت؟ آیا او مرا به سوی خود طلب می کرد و یا این که من سراپا تقصیر هنوز سعادت پابوسش را ندارم؟  یا که سال های کفن پوشی و سیاه پوشیم سینه زدن و زنجیر زدن هایم از سر خود نمایی بود.
تو بگو مادر، بگو تعبیر این خواب چیست؟ من که به امام زمان( عج ) لبیک گفتم. من که وقتی همه فریاد زدند و طاغوت را بیرون کردند هم فریاد مردم شدم. من که با پای پیاده و کفن پوش به دست بوسی امام زمان ( عج ) خویش می روم . پس چرا من تشنه شهادت اینقدر باید منتظر دیدن آقایم حسین ( ع ) لحظه شماری کنم. 

*برایم اشک نریزید
مادر امشب حال عجیبی دارم. مادر مرا ببخش برای خوب ندیدنت. مرا ببخش برای خوب نشنیدن حرفهایت. مرا ببخش که باید می رفتم در این راه حق که بابا ناراضی بود و ناراحت، ناراضی از این جهت که خیلی مرا دوست داشت عدم رضایت او از دوری بود نه از انجام ندادن تکلیف، که هر چه من و همه دوستان همرزم و همسنگرم انجام می دهیم از سر تکلیف و رضاست. من را ببخشید خواهران دردانه و زیبایم که بی نصیب هستم از دیدن روی ماه و گل شما. سفارش من به شما خواهران خوبم با ایمان بودن و معتقد بودن به دین و مذهب اسلام است و زندگی کردن با سربلندی از روی حجب و حیاست، که می دانم شما دارید. مرا حلال کنید برای نبودن در کنار شما.
مادر تو از جانب من از بابا حلالیت بطلب. بگو که خیلی دوستش دارم، اما مگر من از او خیلی دور شده ام که خود نگویم بابا مرا ببخش. بابا این پسرت را حلال کن که شاید دیگر دیداری نباشد.
تا ابد تو را دوست دارم به خاطر فدارکاری هایی که برای من کرده ای شاید زمانی این دست نوشته را بخوانی که من رهسپار دیار باقی و محشور با مولایم حسین ( ع ) باشم، برایم گریه نکن برایم اشک نریز که من خود مشتاق شهادت بودم.

پیرو خط امام باشید که او صلاح ما را بهتر می داند. او را دوست بدارید که وارث امامان و پیامبر عظیم الشانمان است. نمی دانید در آن دیدار دسته جمعی با دوستانم در کنار امام چقدر خوش گذشت. چه سعادتی بود در آن روز و آن ساعت و آن ثانیه های بیشمار روحانی، وقتی دستم روی شانه های امام بود، وقتی دستش را بوسیدم و وقتی عطر نفسهایش را استشمام کردم، خود را کنار مولایم حسین ( ع ) یافتم که حق بود و برای حق جنگید و برای حق به شهادت رسید. آیا برای حق نباید جنگید؟ آیا نباید جلو پلیدی و ناحق ایستاد؟ نامحرمان به خاک عظیم و عزیز ما ایران تجاوز کردند، پس وظیفه ماست که جلوی آنها بایستیم. اگر در این راه شهید شوم، که به آرزویم رسیده ام و اگر نه همچنان آرزوی شهادت دارم اکنون که سپیده صبح نسیم صبحگاهی را برایم به ارمغان می آورد. می خواهم سقای دوستان همرزم شوم. می خواهم برای آب وضویشان آب بیاورم. پس سخن کوتاه می کنم اگر دیگر نوشته ای از من بدستتان نرسید، این وصیت من باشد از تمام دوستان و آشنایان طلب بخشش و حلال خواهی دارم و کلام آخر اینکه پدرمادر و خواهران و ملت عزیز ایران دوستتان دارم.
اگر بار گران بودیم و رفتیم 
اگر نامهربان بودیم رفتیم
خوشا رفتن برای خوب رفتن
خوشا مردن برای جاوید ماندن
خدانگهدار

انتهای پیام/