شهید خواب شهادتش را دیده بود

علاقه وافری به امام داشت و تابع ولایت فقیه بود. همیشه می گفت: من طاقت فوت امام و دیدن جای خالی ایشان را ندارم، آرزو می کنم که حتی یک شب زودتر از ایشان بمیرم.

به تلاوت قرآن علاقه داشت. به مسائل دینی بسیار اهمیت می داد و نمازهایش را اول وقت می خواند. پس از پیروزی انقلاب عضو رسمی سپاه شد. در درگیری های کردستان نقش بسزایی را ایفا نمود حتی یک بار در یک درگیری از ناحیه دست و سینه مجروح و مدتی در بیمارستان بستری شد.

با شروع جنگ تحمیلی از طریق سپاه به جبهه رفت. او مسئول محور سوسنگرد بود، اما پس از مدتی با عنوان جانشین فرمانده گردان تبوک به تیپ نبی اکرم ( ص ) رفت. در سال 1363 فرمانده گردان شهید دستغیب بود. در عملیات کربلای 5 در منطقه شلمچه شرکت کرد و سپس با مسئولیت قائم مقام گردان امام حسین ( ع ) به محور چنگوله رفت.

با دیگر دوستان و همرزمانش بسیار صمیمی و دلسوزانه رفتار می کرد. به طوری که یکی از همرزمانش نقل کرده است: او برای من نه تنها یک فرمانده، بلکه دوست و برادر بود. از همه لحاظ به ما کمک می کرد و از جانش برای ما مایه می گذاشت.

همیشه به خانواده توصیه می کرد: هیچگاه پشت ولایت فقیه را خالی نکنید و امام را تنها نگذارید. دشمن منتظر است از ما ضعفی به دست آورد و جامعه اسلامی را نابود کند.

یکی دیگر از دوستان شهید می گوید: یک روز در منطقه عملیاتی گیلانغرب با ایشان داخل ماشین بودیم. یک مرتبه یک خمپاره روی جاده اصابت کرد، ولی خمپاره عمل نکرد وقتی از آن محل عبور کردیم خمپاره عمل کرد و ایشان گفت: شانس آوردیم. من به او گفتم مگر آرزوی شهادت را نداشتی؟ پاسخ داد: چرا، ولی نه شهادت با ترکش، بلکه می خواهم چند مزدور را به هلاکت برسانم و بعد به شهادت برسم.

همچنین مادرش نقل کرده است: 20 روز قبل از اعزام به من گفت: من شهید می شوم چون خواب دیدم که می روم و دیگر برنمی گردم.

سرانجام در تاریخ 20 فروردین 1367 در منطقه مهران- چنگوله بر اثر اصابت تیر به ناحیه کمر به شهادت رسید. که قبل از شهادت دو تن از مزدوران منافقین کور دل را به هلاکت رسانده و بعد از آن به شهادت رسید.