در وصال جانان
شنبه, ۱۵ آذر ۱۳۹۹ ساعت ۰۹:۱۳
نوید شاهد- " جهانبخش اسماعیلی" پیشکسوت و رزمنده دوران دفاع مقدس می گوید:« پانزدهم اسفند 1366 در گردان بدر دو سرباز بی سیم چی که برای تعمیرخطوط تلفن آمده بودند با ما همراه شدند حدود 700 متر از ما فاصله گرفتند که دشمن آنها را با خمپاره زد هر دوی آنها آرام بوسه ای بر خاک زدند و به سوی آسمان پرواز کردند.»
به گزارش نوید شاهد کرمانشاه؛ ثبت خاطرات رزمندگان در هر سطح و رسته و مقامی که بودند، اثری ارزشمند برای آیندگان است که 50 سال بعد، ارزشش نمایان‌تر و واضح‌تر میشود.
در همین راستا "جهانبخش اسماعیلی" یکی از رزمندگان کرمانشاهی در دوران هشت سال دفاع مقدس در بخشی از خاطرات خود میگوید:
در همین راستا "جهانبخش اسماعیلی" یکی از رزمندگان کرمانشاهی در دوران هشت سال دفاع مقدس در بخشی از خاطرات خود میگوید:
پانزدهم اسفند 1366 در گیلان غرب در تیپ مسلم بن عقیل ( ع ) گردان بدر بودم. فرمانده ی لایقی به نام " رضا زنبور" داشتم گردان ما در موقعیت " تپه امام حسین ( ع ) " قرار داشت. از دو ماه پیش دو سرباز از طرف گردان مخابرات برای تعمیر خطوط تلفن نزد ما بودند.
آن روز ساعت دو بعد از ظهر بعد از خوردن چایی، آن دو سرباز به طرف خط جنوبی رفتند. زمین آنجا صاف و هموار بود و دشمن بر آن دید داشت.
حدود 700 متر از ما فاصله گرفتند که خمپاره ای کنارشان فرود آمد.سریع به کمکشان رفتیم. یکی از آن ها شهید شد. دیگری که پای راستش از مچ قطع شده بود و از ناحیه شکم زخمی، گفت: " از اینجا برو! چون مجددا" تیر اندازی می کنند."
تا 300 متری سنگر او را آوردیم؛ اما تحمل نیاورد و نشست. خواستیم کمکش کنیم که اجازه نداد، نگذاشت. یک دستش را روی شکمش گرفته بود تا دل و روده اش بیرون نیاید و دست دیگرش را به طرف آسمان. پس از چند لحظه در جایی که آرام می خندید بوسه ای بر خاک زد و دستی به طرف ما تکان داد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.
انتهای پیام/
آن روز ساعت دو بعد از ظهر بعد از خوردن چایی، آن دو سرباز به طرف خط جنوبی رفتند. زمین آنجا صاف و هموار بود و دشمن بر آن دید داشت.
حدود 700 متر از ما فاصله گرفتند که خمپاره ای کنارشان فرود آمد.سریع به کمکشان رفتیم. یکی از آن ها شهید شد. دیگری که پای راستش از مچ قطع شده بود و از ناحیه شکم زخمی، گفت: " از اینجا برو! چون مجددا" تیر اندازی می کنند."
تا 300 متری سنگر او را آوردیم؛ اما تحمل نیاورد و نشست. خواستیم کمکش کنیم که اجازه نداد، نگذاشت. یک دستش را روی شکمش گرفته بود تا دل و روده اش بیرون نیاید و دست دیگرش را به طرف آسمان. پس از چند لحظه در جایی که آرام می خندید بوسه ای بر خاک زد و دستی به طرف ما تکان داد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.
انتهای پیام/
نظر شما
