همسر شهید تعریف میکند: «خانوادهاش که ما باشیم را بسیار دوست داشت. همیشه ما را به کارهای خوب نصیحت و از کارهای بد نهی میکرد. روحیه خداجویی داشت و به ما میگفت نماز بخوانید و روزه بگیرید.»
خواهر شهید تعریف میکند: «عباس خدمتش در زمان جنگ بود و خطرات بسیاری او را تهدید میکرد، همه سعی کردند او را از رفتن به خدمت سربازی منصرف کنند اما عباس رفت تا ما در زمان جنگ راحت باشیم.»
همرزم شهید تعریف میکند: «شهید پورفولادی که کمک آرپیجی زن بنده بود فقط چند قدمی از من جلوتر بود. با توجه به اینکه گرد و غبار زیادی در منطقه عملیات ایجاد شده بود بنده شهید پورفولادی را ندیدم و...»
دوست و همرزم شهید تعریف میکند: شهید همیشه میگفت «من آمدهام تفنگ بر زمین افتاده برادرم هوشنگ را بردارم، نیامدهام در اردوگاه بمانم و من حتماً باید در عملیات شرکت کنم.»
دوست و همسایه شهید تعریف میکند: «همهی اهل محل او را دوست داشتند و به او به چشم یک برادر نگاه میکردند و مثل یک پدر احترام میگذاشتند و اگر مشکلی برایمان پیش میآمد با او که بزرگ محله بود در میان میگذاشتیم.»
مادر شهید تعریف میکند: «در هیاهوی صداهای مهیب توپ و مسلسل، دلم همیشه نگران بود. به دلم افتاده بود که برایش گوسفندی قربانی کنم و این دفعه که به مرخصی آمد نذرم را ادا کنم ولی...»
برادر شهید تعریف میکند: «زمانی که سرباز شد به همه میگفت برایم نامه بنویسید چون نامه نوشتن مانند نصف دیدار است. با خواهرش رقیه خیلی رابطه صمیمی داشت و بیشتر ...»
فرزند شهید تعریف میکند: «پدرم بلندگویی بر روی پشت بام خانه نصب کرده بود و عصر که میشد نوارها را میگذاشت و صدایش از بلندگوی خانه ما پخش میشد. ایشان فضای هرمز را الهی کرده بود.»
فرزند شهید تعریف میکند: «با برداشتن کپسول حاوی بمب و انتقال آن با کمک شهید خانعلی ملایی، آن کپسول را به جایی دورتر از تجمع کارکنان شرکت گاز بردند و به شهادت رسیدند. پدر برای من نماد یک انسان بزرگ و فداکار است هرچند که او را ندیدم.»
فرمانده شهید تعریف میکند: «تصمیم گرفتم به عنوان تشویق، گلولهی دیگری به او بدهم و به نوعی ارزشیابی مطلوبی از مهارتش داشته باشم. گلولهی بعدی را هم دقیقاً به هدف زد. دو بار دیگر این کار را تکرار کرد و نشان داد بیجهت به او خلیل آرپیجی نمیگفتند!»
خواهرزاده شهید تعریف میکند: شهید میگفت «من باید بروم چون در جبهه وضعیت خیلی به هم ریخته شده است و همرزمانم در آنجا مشغول جنگ با صدامیان هستند. وظیفه من است که بازگردم و پا به پای همرزمانم بجنگم و از آب و خاک کشورم دفاع کنم.»
برادر شهید تعریف میکند: وصیتنامهاش را که باز کردیم نوشته بود «اگر شهید شدم مرا کنار همان مسجدی که خودم ساختم دفن کنید»، دلمان نیامد بر خلاف گفتهاش عمل کنیم و او را همانجا به دل خاک سپردیم.
پدر شهید تعریف میکند: «تا ماشین را دیدیم شتاب گرفتیم، در اثر این شتاب موتور شهید خاموش شد که ناگهان شهید موتور من را گرفت و با سید میرخلیلی فرار کرد. مامورین چون دنبال سید میرخلیلی بودند من را رها کردند و...»
پدر شهید تعریف میکند: از او پرسیدم که چرا این موقع شب به حرم رفتی؟، شروع به گریه کرد و گفت «دیشب در عالم خواب حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) را دیدم، ایشان به من گفت چرا به حرمم نمیآیی، منتظرت هستم. من هم...»
دوست و همسنگر شهید تعریف میکند: «آن قدر اشک از دیدگانش جاری شده بود که خاک زیر سرش را گِل کرده بود. دستی بر شانهاش گذاشتم ولی انگار در عالم دیگری سِیر میکرد و هیچ وقت متوجه حضور من در آن شب نشد.»
فرمانده شهید تعریف میکند: «دلسوزی خلیل برای حفظ تجهیزات نه تنها طول عمر تجهیزات را افزایش میداد بلکه باعث میشد روحیهی جهادی و دغدغهمندی نیروها رشد پیدا کند و...»