با آسمان میانه‌ای بهتر از خاک داشت
پنجشنبه, ۲۹ خرداد ۱۳۹۹ ساعت ۱۰:۲۹
نوید شاهد - شهید مصطفی چمران می گفت: "از آسمان لذت می‌بردم، به ستارگان عشق می‌باختم و ماه تابان رازدار شب‌های تار من بود."
به گزارش نوید شاهد کرمانشاه؛ سخن گفتن از شهیدی با ابعاد گوناگون، از اسوه‌ای که جمع اضداد بود، از آهن و اشک، از شیر بیشه نبرد و عارف شب‌های قیرگون، از پدر یتیمان و دشمن سرسخت کافران، بسیار سخت بلکه محال است.
سخن گفتن از شهید دکتر مصطفی چمران، این مرد عمل و نه مرد سخن، این نمونه کامل هجرت، جهاد و شهادت، این شاگرد مکتب علی (ع)، این مالک اشتر جنوب لبنان و حمزه کربلای خوزستان سخت و دشوار است.
راستی این مرد از کدام سوی آسمان به زمین هبوط کرده بود؟ عطر چشم هایش بیش تر بوی دروازه های بهشت را می پراکند تا لحظات خاکی زمین. با آسمان میانه ای بهتر داشت تا خاک. راستی او که بود؟ با کدام لهجه سخن می گفت؟ روح لطیفش کدام عشق را جست و جو می کرد؟
چشم هایش چیزهایی را می دید که ما نمی دیدیم و دلش احساس هایی را تجربه می کرد که ما نمی فهمیدیم. او انسان بود، اما بال های ملکوتی اش از او فرشته ای ساخته بود در لباس انسان. گاهی برای ما رسیدن به کمال دست نیافتنی است، اما غافلیم که در کنار ما چهره هایی زندگی می کنند که مراتب رسیدن را خوب پیموده اند. آن ها پنجره ای فرا رویشان است که عشق در آن تجلی یافته است، و کسی یافت نمی شود که عمق این تصاویر ناب را درک کند. اگر امروز " من " های فراوانی به دنبال نام او، تپه های خاکی زمین را می کاوند، تنها به بهانه ی رسیدن به آن همه زیبایی وجودی اوست.
روح آن گاه که زلال باشد، تصاویر شگرفی را در دل خود جای می دهد؛ تصاویری که سن و سال نمی شناسد .
انسان های آسمانی بیش تر به آسمان می اندیشند تا به زمین و زمین بهانه ای است تا آسمان را بیش تر و بهتر ببینند. و مصطفی اگر چه اهل زمین بود، اما آسمان را بیش تر دوست داشت، حرف هایش را با ماه تقسیم می کرد و با خورشید آن قدر رفیق بود که همیشه برای با خورشید بودن، لحظه شماری می کرد، چه بسا خورشید از حجم نگاه های او چون گوی آتشین مذاب می نمود.
شهید مصطفی چمران می گفت: " از آسمان لذت می بردم، به ستارگان عشق می باختم و ماه تابان رازدار شب های تار من بود."
انتهای پیام/
چشم هایش چیزهایی را می دید که ما نمی دیدیم و دلش احساس هایی را تجربه می کرد که ما نمی فهمیدیم. او انسان بود، اما بال های ملکوتی اش از او فرشته ای ساخته بود در لباس انسان. گاهی برای ما رسیدن به کمال دست نیافتنی است، اما غافلیم که در کنار ما چهره هایی زندگی می کنند که مراتب رسیدن را خوب پیموده اند. آن ها پنجره ای فرا رویشان است که عشق در آن تجلی یافته است، و کسی یافت نمی شود که عمق این تصاویر ناب را درک کند. اگر امروز " من " های فراوانی به دنبال نام او، تپه های خاکی زمین را می کاوند، تنها به بهانه ی رسیدن به آن همه زیبایی وجودی اوست.
روح آن گاه که زلال باشد، تصاویر شگرفی را در دل خود جای می دهد؛ تصاویری که سن و سال نمی شناسد .
انسان های آسمانی بیش تر به آسمان می اندیشند تا به زمین و زمین بهانه ای است تا آسمان را بیش تر و بهتر ببینند. و مصطفی اگر چه اهل زمین بود، اما آسمان را بیش تر دوست داشت، حرف هایش را با ماه تقسیم می کرد و با خورشید آن قدر رفیق بود که همیشه برای با خورشید بودن، لحظه شماری می کرد، چه بسا خورشید از حجم نگاه های او چون گوی آتشین مذاب می نمود.
شهید مصطفی چمران می گفت: " از آسمان لذت می بردم، به ستارگان عشق می باختم و ماه تابان رازدار شب های تار من بود."
انتهای پیام/
نظر شما
