مبارزه چند جانبه

* خاطره ای از علی بخش حجتی پور- همرزم شهید
زمانی که در منطقه ی شیخ صالح بودیم، محلی که امکان عبورماشین حامل 106 برای استقرار توپخانه و ... وجود نداشت و باید با بولدوزر آن جا را درست می کردیم . بعد از آن قسمت هم بَمو قرار داشت. منطقه ی بسیار خطرناکی بود و دشمن تمامی آن منطقه را زیر نظر داشت و هر جنبنده ای را هدف قرار می داد .
شهیدیک روز من را صدا زد و گفت با بقیه ی نیروها کاری ندارم، بیا با هم به یک جایی برویم و کاری انجام دهیم (به جهت آشنایی قبلی و نسبت خانوادگی ای که با هم داشتیم با من بسیار راحت بود )
گفتم کجا ؟ گفت فلان منطقه مقداری پستی و بلندی دارد، بیا و پشت بولدوزر بنشین که آن منطقه را صاف کنیم و بعد سکو را مستقر کنیم تا 106 را روی آن بگذاریم .
ابتدا پیاده به آنجا رفتیم تا منطقه را به من نشان دهد. بعد از آن برگشتیم و بولدوزر را بردیم. دیدم که تمام سلاح ها اعم از تعدادی نارنجک، کلت، آر پی جی، کلاشنیکف و ... را هم با خودش آورد.
گفتم این همه را برای چه می آوری ؟!!
گفت می خواهم اگر دشمن حمله کرد به چند طریق مقابله کنم تا فکرکنند تعداد ما زیاد است. اگر هم درگیری رخ داد تو به هیچ وجه اینجا نمان. من را جا بگذار و خودت با بولدوزر برگرد چون بولدوزر برای ما خیلی مهم است .
خلاصه رفتیم و بعد از مقداری کار دشمن حمله کرد و سریع به من گفت که دنده عقب بگیر و فرار کن و خودش یکّه و تنها آنجا ماند و همزمان در چند نقطه درگیر شد تا دشمن نتواند به من حمله کند و من فرار کنم .
وقتی برگشتم بقیه ی نیروها گفتند که آقای نورعلی پور کجاست ؟ و من جریان را برایشان گفتم. داشتیم حاضر می شدیم که به آنجا برویم که دیدیم در حالی که تمام بدنش گِلی شده، در حال برگشتن است .
از همه ی سلاح ها هم استفاده کرده بود تا من بتوانم فرار کنم و به بولدوزر آسیبی نرسد .