شهید «عظیم پرمهر»؛ قهرمان بی‌ادعا در جنگ تحمیلی
به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، شهید «عظیم پرمهر» در 18 مردادماه ۱۳۳۹ در خانواده‌ای مذهبی و روستایی در حومۀ گیلانغرب، یکی از شهرهای غربی استان کرمانشاه، متولد شد. او فرزند دوم خانواده بود و دو برادر و پنج خواهر داشت. از همان دوران کودکی، فردی باهوش و کوشا بود، اما به دلیل حکومت پهلوی و کمبود امکانات آموزشی در منطقه مرزی محل زندگی‌اش، از تحصیل بازماند و مانند دیگر مردم روستا به کشاورزی پرداخت.
وی دوران کودکی خود را در شرایط سخت آن دوران سپری کرد و در جوانی، در حالی که هنوز فرصت چندانی برای پیشرفت نیافته بود، از نعمت پدر محروم شد. پس از رسیدن به سن بزرگسالی ازدواج کرد و صاحب دو فرزند به نام‌های کاکاعزیز و تورج شد. هنوز دو سال از زندگی مشترکش نگذشته بود که رژیم بعث عراق به ایران اسلامی تجاوز کرد و جنگ تحمیلی آغاز شد.
دشمن از طریق هوا، زمین و دریا ایران را مورد حملات موشکی قرار داد و مناطق غربی، به دلیل مرزهای مشترک گسترده با عراق، تحت فشار شدیدتری قرار گرفتند. با سقوط رژیم پهلوی و تشکیل نظام جمهوری اسلامی به رهبری امام خمینی (ره)، ایران هنوز در حال ساماندهی نیروهای نظامی خود بود و کمبود نیرو در مناطق مرزی مشهود بود. رژیم بعث عراق از این فرصت برای حمله استفاده کرد، اما مردم غیور ایران، از جمله شهید عظیم پرمهر، با پیروی از دستورات امام خمینی (ره) و با تشکیل بسیج مردمی به دفاع از میهن پرداختند.
شهید پرمهر در جبهه‌های مرزی بین گیلانغرب و قصرشیرین به مبارزه پرداخت و در نیمه اول سال ۱۳۶۰، در حالی که نیروهای ایرانی هنوز هماهنگی و امکانات کافی نداشتند، شجاعانه در برابر دشمن ایستادگی کرد.
یکی از خاطرات ماندگار این شهید، ماجرایی است که در جریان یکی از حملات دشمن رخ داد. در حالی که کوله‌پشتی بر دوش داشت و در پی تمام شدن مهمات، برای حفظ جان خود به محل امنی می‌دوید، متوجه شد که یکی از همرزمانش مجروح شده و روی زمین افتاده است. بدون لحظه‌ای درنگ، بازگشت تا به او کمک کند. هنگامی که دوست زخمی خود را بر دوش گرفت، ترکش خمپاره‌ای به کوله‌پشتی‌اش اصابت کرد و موجب آتش گرفتن آن شد. با وجود این، تا رسیدن به نقطه امن، هرگز دوست خود را رها نکرد. این روحیه فداکاری و ایثار، چنان تأثیر عمیقی بر خانواده‌اش گذاشت که مادرش سعی کرد از بازگشت او به جبهه جلوگیری کند، اما شهید پرمهر که نمی‌توانست در خانه بماند در حالی که دوستانش در میدان نبرد بودند، بار دیگر عازم جنگ شد.
این شهید بزرگوار استعدادهای زیادی داشت که بدون آموزش رسمی کسب کرده بود. یکی از این استعدادها، خنثی کردن مین‌های ضد تانک بود. در یکی از عملیات‌ها، او بدون هیچ‌گونه شناخت قبلی در این زمینه، یک مین ضد تانک را خنثی کرده و تحویل فرمانده خود داد، که این اقدامش مورد تحسین و تشویق فرماندهان قرار گرفت.
شهید پرمهر دوستان بسیاری داشت که از لحاظ خانوادگی و اجتماعی با یکدیگر صمیمی بودند و بسیاری از آن‌ها نیز در راه دفاع از اسلام و کشور به شهادت رسیدند. از جمله این شهدا می‌توان به شهیدان علی‌میرزا پرمهر، آیت‌الله پرهو، نصرت‌الله پرواز و شیربابا پرمی اشاره کرد که در جبهه‌های دشت ذهاب و گیلانغرب به فیض شهادت نائل آمدند.
شهید عظیم پرمهر با اعتقاد راسخ به اهداف خود، برای دو اصل مهم تلاش می‌کرد: پیروی از دستورات رهبر کبیر انقلاب اسلامی، امام خمینی (ره)، دفاع از سرزمین خود در برابر متجاوزان، طبق دستورات قرآن و سنت پیامبر سرانجام این شهید گران‌قدر در تاریخ ۱۷ آذر ۱۳۶۰، در جریان یکی از عملیات‌های جبهه گیلانغرب، بر اثر اصابت موشک توپ ۲۳۰ میلی‌متری رژیم بعث عراق، به همراه تعدادی از همرزمانش به شهادت رسید و به مقام والای شهادت نائل آمد.
یاد و خاطره این شهید والامقام همواره در قلب ملت ایران زنده خواهد ماند.
انتهای پیام/
