عشق به اهل بیت (ع) را سرمایه بزرگ نجات بخش بشر می‌دانست
به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، شهید غلامرضا گل آور در سال 1345 در شهرستان نفت شهر در یک خانواده مذهبی و علاقمند به خاندان عصمت و طهارت به دنیا آمدبه دنبال حمله رژیم بعث عراق همراه خانواده به اسلام آباد مهاجرت نمود. ضمن تحصیل در دبیرستان وارد حوزه علمیه شد و مدت 4 سال به عنوان طلبه مشغول تحصیل علوم دینی گردید. شهید پس از اخذ دیپلم در دانشگاه قم رشته تربیتی قضایی پذیرفته شدند. ایشان کوچکترین مسایل شرعی را رعایت می کردند.
ماه های رجب و شعبان را هم روزه داشتند و شبها به تجهد و به پا داشتن نماز شب زیر آسمان مقید بود و به واسطه همین اعمال بود که توانست همراه با خیل شهدای جنگ تحمیلی در تاریخ 9 اردیبهشت 1365 در سن 20 سالگی در جزیره مجنون به درجه رفیع شهادت نایل آمد.
روایتی از «شمس الله جلیلیان» دوست شهید
شهید گل آور انسانی معنوی و مقید و پایبند به شرع مقدس، اهل تهجد و نماز شب، کثیر الذکر، دائم الوضو، باوقار و متین و از آرامش و طمأنینیه خاصی برخوردار و سیمایی نورانی و چهره ای ملکوتی داشت.
همنشینی با ایشان یادآور ذکر خدا و مبرا از معصیت و گناه بود. در جلسه ای که این عزیز حضور داشت، اگر کسی وارد غیبت می شد، با رعایت ادب و احترام و برخوردی لین، آن شخص را از غیبت و انجام منکر باز می داشت و موضوع بحث را عوض نموده و اجازه معصیت و گناه را به افراد نمی داد. هر روز صبح قبل از شروع کلاس درس در حوزه علمیه که برنامه صبحگاه مختصری اجرا می شد، تلاوت قرآن و قرائت دعا توسط ایشان با حال خاص و معنوی انسان را مجذوب خود می کرد و روح معنویت و اخلاص در دعای ایشان کاملاً ملموس بود.
در سن جوانی از معرفت و شناخت و نگاهی عمیق و خاص به دنیا بهره مندبود و به مانند عارفی سالک که حقیقت دنیا را درک کرده، تمام نگاهش به عظمت خالق و واقعاً دنیا در نظرش حقیر و کم ارزش بود.
در انتخاب درس طلبگی انگیزه ای الهی داشت. نکته نکته تذکرات اخلاقی و معرف و مطالب کتاب اداب المطلبین را آویزه گوش خود قرار داده و سفارشات حضرت علی (ع) و بزرگان دین در حرکات و سکنات و معاشرت حضرت علی (ع) و بزرگان دین در حرکات و سکنات و معاشرت ایشان کاملاً محسوس بود.
برای احترام به پدر و مادر اهمیت زیادی قائل بود و کمتر سخن می گفت، بیشتر فکر می کرد لبخند ملیح ایشان در مجلس دوستان هیچگاه به قهقهه تبدیل نشد. دوستان و همکلاسان او در نظر ایشان از احترام برخوردار بوده و لغزش و اشتباه دیگران را به رخ آنها نمی کشید، لیکن سعی داشت با رعایت حرمت افراد به صورت غیر مستقیم اشتباهات آنان را یادآور شود. در رعایت مستحبات اهتمام وافری داشت، عشق به اهل بیت (ع) را سرمایه بزرگ نجات بخش بشر دانسته و ارتباط با اهل بیت و انس با قرآن در زندگی این شهید عزیز کاملاً مشهود بود.
در امتداد عشق به اهل بیت به امام راحل(ره) علاقه ای وافر داشت و کلام ایشان را بر خود حجت شرعی می دانست. شوق به شهادت در نهایت ایشان را از این قفس مادی دنیا به ملکوت اعلا ارتقا بخشید و پایان عمر شریف و کوتاه مانند گلش را زده و شعر عارفانه و همراه با شوقش را معنا بخشید که این شهید بزرگوار چه زیبا سرود:
عارفان را تن صد چاک خوش است
سفر از خاک به افلاک خوش است
این بود گوشه ای از کمالات آن شهید بزرگوار که در خاطر حقیر مانده بود.
انتهای پیام/
