خاطرات" حسین مرادی " رزمنده دوران دفاع مقدس / راه بدون برگشت
دوشنبه, ۲۱ آبان ۱۳۹۷ ساعت ۲۳:۵۱
ما چهارده نفر بودیم. شهید آیت شعبانی قبل از اعزام گفته بود :این راه برگشت ندارد. با این گفته اش انتظار داشت عده ای منصرف شوند؛ اما هیچ کس انصراف نداد.
به گزارش نوید شاهد کرمانشاه؛کتاب "یک نکته از هزاران" مشتمل بر خاطرات جمعی از سرداران و رزمندگان دفاع مقدس در غرب کشور است که توسط اداره کل حفظ آثار و نشر ارش‌های دفاع مقدس استان کرمانشاه جمع‌آوری و تدوین شده است که خاطره زیر برگرفته از این مجموعه و از خاطرات" حسین مرادی " از رزمندگان دوران دفاع مقدس استان کرمانشاه می باشد.
تقریبا" دو نقطه از پاوه در دست نیروهای ما بود؛ پاسگاه و سپاه پاسداران. بقیه ی شهر در محاصره ی ضد انقلاب بود. نیروی مردمی با اسلحه ژ3، پران، ام1 و سلاح هایی از این دست مسلح بودند و علیه ضد انقلاب می جنگیدند.
ما چهارده نفر بودیم. شهید آیت شعبانی قبل از اعزام گفته بود :این راه برگشت ندارد. با این گفته اش انتظار داشت عده ای منصرف شوند؛ اما هیچ کس انصراف نداد. در نهایت چهارده نفر انتخاب کرد که من هم یکی از آن ها بودم. آماده ی حرکت شدیم. دو نفر دیگر که لباس سربازی نداشتند، سوار شدند. یکی از آن ها برایم آشنا بود؛ چمران.
دومی را بعدا"در پاوه شناختم؛ فلاحی بود.چمران با ما در پاسگاه بود و فلاحی هم بر ما اشراف داشت. آن ها مدام به سمت ما تیراندازی می کردند. من از ناحیه ی ران مجروح شدم می شنیدم که بچه ها مرتب می گفتند" دکتر چمران" فکر کردم پزشک است و از او کمک خواستم. ایشان مرا بوسید و گفت: من پزشک نیستم. و بعد با یک تکه پارچه، زخمم را بست و با یک فانسقه محکم کرد تا از خون ریزی جلوگیری کند.
یک بالگرد برای انتقال مجروحین آمد و با هدایت دکتر چمران کنار ساختمان هلال احمر نشست. آقای بهرامی مرا به ساختمان هلال احمر انتقال داد و گفت: زمانی که بالگرد خواست حرکت کند، برو سوار شو." و بعد خداحافظی کرد و رفت.
مجروح های بسیاری را می دیدم که در مقایسه با آن ها وضعیت بهتری داشتم. زخمی ها خیلی زیاد بودند برای همین به خودم اجازه ندادم سوار شوم. بالگرد پر شد و آماده ی پرواز؛ اما در حین بلند شدن پروانه اش به تابلوی هلال احمر گیر کرد و به زمین خورد. بالگرد دوباره بلند شد؛ ولی دوام نیاورد و سقوط کرد و همه ی سرنشینانش شهید شدند. من هم با چشمانی اشک بار و به زحمت دوباره خودم را به پاسگاه رساندم.
انتهای پیام
تقریبا" دو نقطه از پاوه در دست نیروهای ما بود؛ پاسگاه و سپاه پاسداران. بقیه ی شهر در محاصره ی ضد انقلاب بود. نیروی مردمی با اسلحه ژ3، پران، ام1 و سلاح هایی از این دست مسلح بودند و علیه ضد انقلاب می جنگیدند.
ما چهارده نفر بودیم. شهید آیت شعبانی قبل از اعزام گفته بود :این راه برگشت ندارد. با این گفته اش انتظار داشت عده ای منصرف شوند؛ اما هیچ کس انصراف نداد. در نهایت چهارده نفر انتخاب کرد که من هم یکی از آن ها بودم. آماده ی حرکت شدیم. دو نفر دیگر که لباس سربازی نداشتند، سوار شدند. یکی از آن ها برایم آشنا بود؛ چمران.
دومی را بعدا"در پاوه شناختم؛ فلاحی بود.چمران با ما در پاسگاه بود و فلاحی هم بر ما اشراف داشت. آن ها مدام به سمت ما تیراندازی می کردند. من از ناحیه ی ران مجروح شدم می شنیدم که بچه ها مرتب می گفتند" دکتر چمران" فکر کردم پزشک است و از او کمک خواستم. ایشان مرا بوسید و گفت: من پزشک نیستم. و بعد با یک تکه پارچه، زخمم را بست و با یک فانسقه محکم کرد تا از خون ریزی جلوگیری کند.
یک بالگرد برای انتقال مجروحین آمد و با هدایت دکتر چمران کنار ساختمان هلال احمر نشست. آقای بهرامی مرا به ساختمان هلال احمر انتقال داد و گفت: زمانی که بالگرد خواست حرکت کند، برو سوار شو." و بعد خداحافظی کرد و رفت.
مجروح های بسیاری را می دیدم که در مقایسه با آن ها وضعیت بهتری داشتم. زخمی ها خیلی زیاد بودند برای همین به خودم اجازه ندادم سوار شوم. بالگرد پر شد و آماده ی پرواز؛ اما در حین بلند شدن پروانه اش به تابلوی هلال احمر گیر کرد و به زمین خورد. بالگرد دوباره بلند شد؛ ولی دوام نیاورد و سقوط کرد و همه ی سرنشینانش شهید شدند. من هم با چشمانی اشک بار و به زحمت دوباره خودم را به پاسگاه رساندم.
انتهای پیام
نظر شما
