عیدی خدا

به گزارش نوید شاهد کرمانشاه، بی شک تداعی خاطرات شهیدان، آزادگان و جانبازانی که جان خود، عمر خود و یا عضوی از پیکر خود را فدای آرمان های انقلاب شکوهمند اسلامی کردند ما را برای ادامه دادن راهشان مصمم تر خواهد کرد.

در ادامه روایتی خواندنی از آزاده و جانباز کرمانشاهی "نصرت علی درویشی" تقدیم مخاطبان ارجمند می شود.

در 19 فروردین ماه 1367 در تپه ی شهادت منطقه چنگوله مجروح شدم. زمستان منطقه ی چنگوله، مهران و دهلران معتدل و بهاری است عید سال 1367 در آن منطقه خدمت می کردم تا چشم کار می کرد سبزی و خرمی بود. از طبیعت منطقه لذت می بردیم. هر گاه فرصتی دست می داد و نگهبانی نداشتیم در یکی از سنگرها جمع می شدیم و از هر دری حرف می زدیم.

نزدیک ساعت 10 صبح بود که سال تحویل شد. منتظر مهمان بودیم، چون معمولا روزهای عید، تعدادی از مسئولین و برخی از روحانیون سرشناس به رزمندگان محورها سر می زدند و با یک اسکناس ده تومانی تبرک شده و بسته های آجیل سال نو را به رزمنده ها تبریک می گفتند.

با دوستان داخل یک سنگر نشسته بودیم اسلحه را مسلح کردم و توجهی به اعتراض  دوستان که می خواستند، بیرون از سنگر تیر اندازی کنند نداشتم.

همچنان شلیک می کردم که ناگهان جلو سنگر، یکی از رزمندگان انگار از دل زمین بالا آمد، دست و پایم سست شد. قادر به تکلم نبودم. نمی دانم چند دقیقه طول کشید تا صدای دوستم را شنیدم که می گفت : نصرت چه کار کردی؟

از سنگر بیرون رفتم. او را تکان دادم. گفتم؛ تو کی آمدی! زخمی شدی؟

گفت؛ نه، بیرون آمدم ببینم صدای تیر از کجاست؟

گفتم: من بودم که آن نشانه ها را می زدم.

او را بغل کردم با احساس عجیبی به داخل سنگر برگشتم. هنوز دست و پایم می لرزید. باور نداشتم که او را نزده ام. اسلحه را چک کردم دیدم فشنگ در لوله پیچیده و اسلحه قفل کرده است. خدا را شکر کردم که بهترین عیدی اش را به من داده بود. اگر تیر شلیک می شد بدون شک او را کشته بودم.

آن روزهای عید من، با احساس گنگ عجیبی گذشت.

انتهای پیام/