خدایا! به سوی تو می‌آیم و از عالم و عالمیان می‌گریزم
دوشنبه, ۰۳ شهريور ۱۳۹۹ ساعت ۱۱:۳۳
نوید شاهد - شهید "رحمت الله طاهر آبادی" در بخشی از مناجات خود با خداوند آورده است: «خدایا! به سوی تو می‌آیم و از عالم و عالمیان می‌گریزم تو مرا در جوار رحمت خود سکنی ده.»
به گزارش نوید شاهد کرمانشاه؛ شهید رحمت الله طاهر آبادی دهم شهریور 1367 در شهرستان کنگاور به دنیا آمد. پدرش علي اکبر و مادرش ملک سیما نام داشت. تا پایان دوره کارداني در رشته علوم دیني درس خواند. طلبه بود. از سوي سپاه در جبهه حضور یافت. دوم مرداد 1367 در پادگان ابوذر سرپل ذهاب توسط نیروهاي عراقي بر اثر اصابت ترکش به سر و گردن، شهید شد. مزار وي در گلزار شهداي زادگاهش واقع است.
*مناجات نامه شهید
خدایا! می دانی هر طور می خواهی دی قیامتت با من رفتار کن؛ اما ای انیس درماندگان و محبوب محبان! کرم و رحمتت را در دادگاه رحمت به کار بر.
چشم دل ما را به نور خود روشن کن تا دل ما پرده های نور را به در و به مرکز عظمتت برسد و جان های ما وصل به عزت قدس گردد.
عمری است در هجران، گریان تا کی موعد وصل آید و این مهجور جای گیرد و بر جمال یار مات گردد و مست از جمال جمیل او که اوست بر چه هست بس که ما مرغان باغ ملکوتیم و محبوس در زندان تن، تا کی وصل حاصل آید؟ تن بشکافته شود، روح به پرواز درآید و پی جانان بال معراج گشاید.
عاشقان، سوختگان معشوقند که از هجران، رخ پریده اند. از قلب سوزند که چهره شان حکایت از جدایی ها دارد. شکایت از فراق دارد به امید وصل و پرواز تا کی؟ از این غربت سرا به قربت سرا بپرد. « و مع المومنین و اشهداء و الصدیقین » در کنار یار بیاساید و نظر بر رخ او کند و برایش بگوید حال خود در ثانیه ای از فراق را بیان داشته:
آنچه در قامت هجر تو کشیدم هیهات
در دو صد نامه محال است که تحریر کنم
خدایا! روحم از شدت درد می سوزد. قلبم می خروشد. احساس شعله می کشد بندبند وجودم داد می زند، تو مرا در بستر مرگ آسایش بخش، پیر شدم و دلشکسته، نا امیدم دیگر آرزویی ندارم. احساس می کنم که جای من در این دنیا نیست. با همه وداع می کنم و می خواهم فقط با خدای خود تنها باشم.
خدایا! به سوی تو می آیم و از عالم و عالمیان می گریزم تو مرا در جوار رحمت خود سکنی ده.
انتهای پیام/
خدایا! می دانی هر طور می خواهی دی قیامتت با من رفتار کن؛ اما ای انیس درماندگان و محبوب محبان! کرم و رحمتت را در دادگاه رحمت به کار بر.
چشم دل ما را به نور خود روشن کن تا دل ما پرده های نور را به در و به مرکز عظمتت برسد و جان های ما وصل به عزت قدس گردد.
عمری است در هجران، گریان تا کی موعد وصل آید و این مهجور جای گیرد و بر جمال یار مات گردد و مست از جمال جمیل او که اوست بر چه هست بس که ما مرغان باغ ملکوتیم و محبوس در زندان تن، تا کی وصل حاصل آید؟ تن بشکافته شود، روح به پرواز درآید و پی جانان بال معراج گشاید.
عاشقان، سوختگان معشوقند که از هجران، رخ پریده اند. از قلب سوزند که چهره شان حکایت از جدایی ها دارد. شکایت از فراق دارد به امید وصل و پرواز تا کی؟ از این غربت سرا به قربت سرا بپرد. « و مع المومنین و اشهداء و الصدیقین » در کنار یار بیاساید و نظر بر رخ او کند و برایش بگوید حال خود در ثانیه ای از فراق را بیان داشته:
آنچه در قامت هجر تو کشیدم هیهات
در دو صد نامه محال است که تحریر کنم
خدایا! روحم از شدت درد می سوزد. قلبم می خروشد. احساس شعله می کشد بندبند وجودم داد می زند، تو مرا در بستر مرگ آسایش بخش، پیر شدم و دلشکسته، نا امیدم دیگر آرزویی ندارم. احساس می کنم که جای من در این دنیا نیست. با همه وداع می کنم و می خواهم فقط با خدای خود تنها باشم.
خدایا! به سوی تو می آیم و از عالم و عالمیان می گریزم تو مرا در جوار رحمت خود سکنی ده.
انتهای پیام/
منبع: پرونده فرهنگی شهدا - اداره هنری، اسناد و انتشارات- استان کرمانشاه
نظر شما
