
فرهنگ ایثار با جان مردم ایران عجین شده است
سیاوش فقیهماک مرزبان، از جانبازان سرافراز استان مازندران، که تنها در سن ۱۳ سالگی داوطلبانه عازم جبهههای نبرد شد، با یادآوری خاطرات تلخ و شیرین خود از دوران دفاع مقدس از ایثار و فداکارهای مردم این سرزمین در دفاع مقدس میگوید.
ورود به جبهه در ۱۳ سالگی
این جانباز مازندرانی در گفتوگو با نوید شاهد مازندران، با اشاره به پیشینه خانوادگی خود گفت: پدر و مادرم کشاورز بودند و من نیز از دوران کودکی در کار کشاورزی به آنها کمک میکردم. همزمان با ادامه تحصیل در روستا، در سن ۱۳ سالگی به صورت داوطلبانه عازم جبهه شدم و دوران راهنمایی و دبیرستان را نیز در ایام جنگ گذراندم.
حضور در چندین عملیات و مجروحیت در شلمچه
فقیهماک مرزبان درباره حضور در عملیاتهای مختلف بیان کرد: در عملیات والفجر مقدماتی نخستین بار مجروح شدم اما پس از بهبودی دوباره به جبهه بازگشتم. در والفجر ۸ و عملیات بیتالمقدس ۷ و تا پایان جنگ، در منطقه شلمچه حضور داشتم و در همانجا برای بار دوم مجروح شدم. ابتدا در بیمارستان فیاضبخش تهران بستری بودم و بهدلیل شدت جراحات، لباسهایم را برای خانواده فرستاده بودند و تصور میکردند دیگر زنده نمیمانم، اما پس از مرخصی بار دیگر به میدان بازگشتم.
همراهی مردم؛ از فالوده تا آرامش روحی
وی یکی از خاطرات بهیادماندنی خود را چنین توصیف کرد: روزی در خط مقدم وانتباری آمد که در آن فالوده توزیع میکردند. این صحنه برایم بسیار تأثیرگذار بود؛ اینکه مردم عادی، با دل و جان، کمکهایشان را مستقیماً به رزمندگان میرساندند. این پشتیبانی صرفاً مادی نبود، بلکه نوعی حمایت روحی و عاطفی بود که با وجود سختیها و مجروحیتها، به ما آرامش میبخشید.
یاد همرزمان شهید
فقیهماک مرزبان با اشاره به از دست دادن همرزمان خود در میدان جنگ گفت: در گروهانی که اعزام شدیم، تنها دو نفر زنده ماندیم. بسیاری از دوستان و همرزمانم در همان عملیاتها به شهادت رسیدند. با وجود تفاوتهای سنی، میان ما حس عمیق رفاقت، مسئولیتپذیری و همدلی وجود داشت؛ احساسی که امروزه بهندرت میتوان مشابه آن را یافت.
فرهنگ ایثار همچنان زنده است
این جانباز دفاع مقدس در پایان با تأکید بر پویایی فرهنگ ایثار گفت: این فرهنگ هنوز زنده است و جلوه آن را در حضور مدافعان حرم میتوان دید؛ کسانی که برای دفاع از امنیت ایران، جان خود را در سرزمینهای دیگر فدا کردند. این روحیه، ریشه در فرهنگ عاشورا دارد و با جان مردم ایران درآمیخته است. جامعهای که میخواهد زنده بماند، باید بر پایه این فرهنگ رشد کند.
انتهای پیام/