زندگينامه شهید خسرو احمدی

شهید زنده ياد خسرو احمدي در روز دوم فروردین سال 1344 چشم به دنيا گشود. زادگاهش يكي از روستاهاي محروم و مذهبي به نام فهالنج در سي كيلومتري طبس بود. وي پدر و مادري مذهبي و رنج ديده به نامهاي غياث و مرواريد داشت كه آن دو بزرگوار، چشم اميدشان به اين پسر شايسته و روشن بود. خسرو در شش سالگي براي كسب علم و دانش در همان روستا، راهي مدرسه گرديد . زندگي در كنار پدر و مادر و پرداختن به كار كشاورزي طعم فراگيري تحصيل و دانش را در وجودش شيرين نمود. ولي اين شيريني ديري نپاييد كه خسرو در سال چهارم ابتدايي بر اثر زلزله دلخراش طبس ، كانون گرم خانواده اش به سردي گراييد و روزگار ، مادر مهربانش را از او گرفت و او را در غم بي مادري رها نمود. خسرو همچنين خود در اين حادثه ناگوار به شدت مجروح گرديد و مدتي تحت مداوا قرار گرفت .

پدر خسرو بعد از مداوا او را نزد پدر بزرگش در سبزوار فرستاد و آنجا تحت سرپرستي پدر بزرگ به شغل «دامداري» پرداخت. خسرو طعم محروميت را در غربت احساس مي كرد و غم بي مادري روح او را صيقل مي داد و آبديده مي كرد . ولي همه اين شرايط زحمت و تلاش براي زندگي آينده از وي انساني وارسته و آبديده ساخت . او حوادث سال 1357 و پيروزي انقلاب را از نزديك مي ديد و قلب و روانش آماده اين جريانات و حوادث انقلاب مي گرديد. روح او نا آرام و پر هيجان بود و فرصتي را مي طلبيد تا غليان دروني خود را در اين ايام سرنوشت ساز خاموش نمايد. عشق و علاقه او به امام و انقلاب نتوانست او را سر جايش نگه دارد تا اينكه بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ، داوطلبانه به مناطق جنگي اعزام شد تا در بازسازي آن مناطق ، ياور محرومان و جنگ زدگان مستضعف باشد . خسرو شجاع بود و از روبرو شدن با دشمن ترسي نداشت . همين شجاعت باعث شد كه وي بارها بر اثر تركش خمپاره و استنشاق گازهاي شيميايي مجروح و دچار ناراحتي هاي عصبي گردد .

خسرو كارمند محيط زيست بود و در اين ايام بارها در جبهه ها شركت نمود تا اينكه در عمليات مرصاد ، به اسارت دشمن بعثي در آمد و همچنان زن و دو فرزندش را در غم و هجران خود به انتظار نگه داشت. او در ايام اسارت ، مرارتهاي زيادي را تحمل كرده ولي يك ذره از عشق و علاقه اش به امام ، ميهن و انقلاب كم نشد تا اينكه در سال 1369همزمان با آزادي اسرا به ميهن اسلامي بازگشت و چشم خانواده هاي روستا به ديدنش روشن گرديد . ولي خسرو رنج و سختي هاي دوران جنگ و اسارت دشمن را تحمل كرده بود و هر روز بر ناراحتي هاي عصبي او اضافه مي شد. او همچنين از ناحيه پاي راست دچار بي حسي شديد شده بود و مدت زيادي بدون حركت در منزل خود بستري شد. تا اينكه چهار سال بعد از آزادي از اسارت دشمن در 23/12/1374 دعوت حق را لبيك گفت و به آرزوي ديرين خود، شهادت نايل آمد و پيكر پاكش در همان روستاي فهالنج به خاك سپرده شد.

‹ روحش شاد و راهش پر رهرو باد ›

روئيده به تربت شهيدان گل سرخ                       پيغام شهيد است به دوران گل سرخ

                                                  تا جـــــــــان دگر فــــداكند رهبر را                       روئیده هزارهـــا به ايــــــران گل سرخ