تکاوران؛ از لبیک یا خمینی(ره) تا لبیک یا زینب(س)

به گزارش نوید شاهد، شهید مدافع حرم سرهنگ دوم مرتضی زرهرن نخستین شهید تکاور ارتش و چهارمین شهید مدافع حرم در استان خراسان‌ شمالی در 24 تیر 58 در روستای حسن آباد شهرستان شیروان خراسان شمالی در یک خانواده متدین به دنیا آمد.
شهید زرهرن در سال 78 از طریق پذیرش در دانشکده افسری امام علی(ع) به خدمت نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در آمد و پس از چهار سال تحصیل در رشته مهندسی و دانش استحکامات و گذراندن دوره تکاوری به عنوان یک نیروی زبده ارتشی در تیپ 258 تکاور ذوالفقار شاهرود با سمت فرماندهی پست مهندسی مشغول به خدمت شد. این شهید بزرگوار در 28 اسفند سال 94، برای دفاع از حرمین شریفین راه دفاع از اسلام در سوریه را در پیش گرفت، جگر‌گوشه‌هایش علی و فاطمه چشم به راهش بودند؛ اما تکلیفی که بر دوشش احساس می‌کرد بالاتر از عشق او به خانواده و عزیزانش بود و سرانجام در روز 21 فروردین سال 95 روز ولادت امام محمد باقر(ع) و سالروز شهادت اسوه و الگویش شهید صیاد شیرازی با افتخار فدایی خانم زینب کبری (س) شد. مزار این شهید بزرگوار در خراسان شمالی، شهرستان شیروان همجوار برادر آقا امام رضا(ع) در گلزار شهدای زیارت واقع شده است.
شهید زرهرن قبل از اعزام خود به سوریه از خانواده‌اش درخواست کرده بود با الگو گرفتن از حضرت زینب(س) که اسوه صبر، مقاومت و شکیبایی بود درس بگیرند و در زندگی همیشه ایشان را سرمشق خود قرار دهند. سرهنگ دوم شهید مرتضی زرهرن هدف از اعزام به این ماموریت را، احساس تکلیف بیان کرده و گفته بود که بایستی برای دفاع از اولیاء الله و لبیک به فرمان رهبری و فرمانده کل قوا به عنوان مستشار نظامی در کشور سوریه وارد عمل شد.
وی در پاسخ به اینکه چه پیامی برای رهبر معظم انقلاب دارید، بیان کرده بود: اینجانب به عنوان سرباز کوچک پا در رکاب رهبری ولی فقیه هستم و نه در ایران بلکه در اقصی نقاط جهان آمادگی رزم، مقاومت و جانفشانی برای اسلام را دارم.
زهرا رمضان‌پور همسر شهید زرهرن می‌گوید: در سالروز شهادت امیر سپهبد شهید صیاد شیرازی خبر رسید که تعدادی از این عزیزان در حمله ناجوانمردانه و انبوه گروهک تکفیری النصره به شهادت رسیده‌اند و البته قبل از فیض شهادت، کاری کرده‌اند کارستان که به ازای خون هر شهید ده‌ها و صدها کشته از مزدوران تکفیری گرفته‌اند.
همسر شهید زرهرن می‌گوید: پس از ماه‌ها شهادت همسرم، تصمیم گرفتم ساکش را در محل شهادت شهید باز کنم و پس از باز کردن آن تنها «کیف سجاده› نماز بود؛ قصد کرده بودم به جای همسرم با آن نماز بخوانم اما، سجاده هم‌رنگ خون شهید شده بود، با دیدن این صحنه‌ گریه کردم طوری که بچه‌هایم علی و فاطمه با حالت ‌گریان از من خواستند‌گریه نکنم. یک لحظه به یاد مصائب حضرت زینب کبری (س) افتادم و‌گریه را قطع کردم. همان‌گونه که همسرم مرتضی لبیک یا حسین(ع) و یا زینب (س) را گفت و سرباز خادم رهبرش بود و با رشادت در جبهه مقاومت اسلامی جنگید بنده هم با افتخار و زینب‌وار فرزندانمان علی و فاطمه را همانند بانوی حماسه‌ساز کربلا در خط راستین شهدا و امام شهدا به حول و قوه الهی تربیت خواهم کردم.
بخشی از سروده همسر شهید مرتضی زرهرن به شرح زیر است:

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند
در شگفتم من، نمی‌پاشد زهم دنیا چرا؟

شهریارا بی‌حبیب خود نمی‌کردی سفر
این سفر راه قیامت می‌روی؛ تنها چرا...